به گزارش حرف اضافه مهدی اسفندیار کارشناس سلامت و رسانه طی یادداشتی به حرف اضافه نوشت : پیرو سخنان اخیر مدیرعامل سازمان تامین اجتماعی در مورد لزوم اجرای پزشک خانواده؛ به ۲۵ چالش بزرگ اجرای این طرح از سوی تامین اجتماعی رسیدم که در مقام مقایسه با کشور موفق انگلستان در اجرای این طرح قابل ذکر است و لازم می دانم ضمن تایید و تاکید بر اینکه باید این مهم در کشور ما اجرا شود آنها را با کارشناسان حوزه سلامت و بیمه اجتماعی در ۳ پست مجزا به اشتراک بگذارم که رفع برخی از این چالش ها شاید به تنهایی بین پنج تا ده سال زمان ببرد.
۱_ساختار و اختیارات دولت و معادلات قدرت در کشوری مثل انگلستان که این طرح را اجرا کرد کاملا با کشور ما متفاوت است و پزشک خانواده و نظام ارجاع به مفهوم واقعی خود نیاز به قدرت به مفهوم تام و تمام دارد؛حتی ریاست محترم جمهور در ایران هم قدرت لازم برای اجرای پزشک خانواده را ندارد زیرا بیمه نیروهای مسلح و بهداشت و درمان آن مجموعه مستقل است.
۲_ دولت در انگلستان در برابر مجلس شرایط شکننده ای ندارد و مجلس چون نخست وزبر را انتخاب می کند حمایت قاطع هم از برنامه ها دارد. و دولت مجبور نیست برای اخذ رای و جلب نظر یک نماینده وی را در پنجاه و اندی سالگی استخدام کند،دقت بفرمایید تنها یک سه ماه بعد رای اعتماد مجس سه وزیر برای استیضاح فرا خوانده شدند آنهم با وجود درخواست و منع شخص اول رهبر عالی مملکت
۳_سیستم قضایی کاملا متفاوت داشته و دستگاه قضا در انجا کاملا در بحث های سیاست گذاری قائل به استقلال نیست.
۴_رسانه های دولتی دقیقا همراه با دولت هستند و تابع محض سیاست های دولت و انجا در بحبوحه اجرای نسخه الکترونیک سلامی دوربین به دست در داروخانه ها نمی گردد، بدون همکاری و همراهی رسانه ها کار بسیار دشوار است.
۴_حداقل و دست کم برای اجرای طرح نیازمند سی هزار پزشک عمومی هستیم که اکنون حداکثر پانزده هزار پزشک عمومی پای کار بهداشت و درمان مملکت هستند و دست کم برای هر مرکز باید ۱۵٠ میلیون تومان کنار بگذارید که این عدد سوای از همه هزینه های دارو و کاغذ و.. نزدیک به 50 هزار میلیارد در سال براورد می شود که سهم تامین اجتماعی حداقل ۲۵ هزار میلیارد تومان هست؛ حالا بحث های مامایی و بهداشت و خانه های بهداشت سوا باید محاسبه شود، از اینها گذشته آنجا را پزشک خاتواده می چرخاند که یک رشته تحصیلی جدا از پزشک عمومی است.
۵_بیمه ها اقتدار مطلق دارند؛ پزشک بدون قرارداد با بیمه، پزشک بیکار محسوب می شود، نه مثل ایران که پزشک بدون قراداد با بیمه پزشک خوشبخت شناخته شود.
۶_ انضباط مالی وجود و تعهدات دولت بدون ذره ای تاخیر انجام می شود و سازمان بیمه ای آنجا مجبور نیست به امید دریافت مطالبات قانونی خود از دولت پسر رئیس سازمان مدیریت برنامه و بودجه را با صفر سال سابقه اجرایی به سمت معاونت اقتصادی بگمارد و دست اخر هم چیزی گیرش نیاید.
۷_از راس تا ذیل نظام سیاسی و نظامی و… تحت پزشک خانواده هستند و هیچ استثنایی بر نمی دارد.
۸_بخش خصوصی اصلا گستردگی کنونی کشور ما را ندارد و در مورد بخش درمان عکس بخش اقتصادی بسیار کم قدرت هستند و نماینده صاحب سهام در مجلس و.. ندارند.
۹_ دارای ثبات مدیریت هستند و سیاست از اداره سال هاست که جدا شده، بقا و دوام و ثبات مدیریت ها که لازمه پیشرفت برنامه هاست به امتیاز دهی و توافقات پشت پرده بر سر شرکت های اقتصادی و ساخت مراکز درمانی و خرید سی تی اسکن و ام آر ای و.. منوط نیست.
۱٠_تعارض منافع حداقل بیست سال قبل” تقریبا تا حدود زیادی “خشکانده شده و . اینگونه نیست که وزیر و وکیل با دو صد شرکت و کارخانه داروسازی انسان متعهد برای کار در ساختار نظام سیاسی محسوب شوند که اگر لو بروند به عنوان خائن و مجرم شناخته می شوند.
پ. نوشت: به شخصه بخاطر اعتقاد به پزشک خانواده معتقدم که همه باید کمک کنند اما اگر این چالش ها بر شمرده حل نشود و وارد موضوع پزشک خانواده و نظام ارجاع شویم؛ قطعا تامین اجتماعی و مدیرعامل و… همه چیز به فنا خواهد رفت؛ اگر جای مدیرعامل تامین اجتماعی بودم روی گایدلاین ها در مراکز درمانی تامین اجتماعی و اصلاحات روی همین سیستم بدون دست بردن بر ساختار متمرکز می شدم
مهدی اسفندیار
