دقیقاً دو سال گذشته است؛ دو سال از اردیبهشت ۱۴۰۲ که سازمان جهانی بهداشت، در پی بررسی جزئیات و داده‌های مربوط به سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲، ریشه‌کنی سرخجه و سرخک در ایران را تایید کرد. حالا در دومین سالگرد تایید حذف سرخک در ایران، خبر ابتلای چند کودک در شهر یزد منتشر شده؛ خبری که همه را نگران کرده است؛ سرخک دوباره به ایران برگشته است؟
واقعیت این است که ایران در حالی به موفقیت حذف بیماری سرخک رسید که هنوز بسیاری از کشور‌های اروپایی، تأییدیه سازمان جهانی بهداشت در زمینه ریشه کنی سرخک و سرخجه را دریافت نکرده بودند و هنوز هم دریافت نکرده‌اند؛ در چنین شرایطی، جمهوری اسلامی ایران موفق به ریشه کنی بیماری‌های سرخک و سرخجه شده بود. اما شناسایی چند مورد مبتلا به سرخک در ایران، نشان می‌دهد که حذف نشدن سرخک در کشور‌های همسایه و اصرار نداشتن آنها به واکسیناسیون مرتب برای کنترل بیماری، کار دستمان داده و ما را با پدیده‌ای تازه مواجه کرده است!
اینطور که متخصصان می‌گویند، سرخک نوعی عفونت سیستم تنفسی است که به‌شدت واگیردار است و حدود ۹۰ درصد افرادی که علیه این بیماری واکسینه نشده‌اند، اگر با بیمار مبتلا به سرخک در تماس نزدیک باشند، می‌توانند این بیماری را از فرد مبتلا بگیرند؛ و دوباره سرخک!
سال ۱۴۰۰، تعداد مبتلایان به سرخک روندی افزایش را در کشور ثبت کرد؛ اتفاقی که به دلیل افزایش ناگهانی تعداد پناهجویانی که از مرداد ۱۴۰۰ از افغانستان به ایران آمدند و البته تاخیر در پوشش‌دهی واکسیناسیون معمول برای کودکان ایرانی و افغانستانی در زمان همه‌گیری ویروس کرونا، از دلایل احتمالی افزایش موارد ابتلا به سرخک در ایران بود. حالا و در روز‌های اخیر هم افرادی با علائم سرخک به واحد‌های درمانی و بهداشتی استان یزد مراجعه کرده‌اند؛ افرادی که بر اساس آزمایش‌های انجام شده، هر سه به بیماری سرخک مبتلا بودند.
نوعی بیماری که بسیار مسری است و توسط ویروسی ایجاد و در بینی و گلوی کودک یا بزرگسال مبتلا تکثیر می‌شود. اینطور که متخصصان می‌گویند، علائم سرخک نه از همان روز اول بلکه حدود ۱۰ تا ۱۴ روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر می‌شود و علائم و نشانه‌های آن تب، سرفه خشک، آبریزش بینی و گلو درد است.
اما آنچه مشخص است این است که در شرایط حاضر باید ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺐ ﻭ ﺑﺜﻮﺭﺍﺕ ﺟﻠﺪﯼ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﺪﺍﺳﺎﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺳﺮﺧﮏ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ.
واکسن، واکسن و باز هم واکسن
بیماری سرخک، یک بیماری است که توسط ویروس منتقل شونده تنفسی بروز پیدا می‌کند، اما فرقش با بیماری‌های دیگر، در شدت مسری بودن آن است. تفاوتی که ضرورت پیشگیری و واکسن را یادآوری می‌کند. آنچه روشن است این است که هر بیمار مبتلا به سرخک می‌تواند باعث ابتلای ۸ تا ۱۰ نفر دیگر شود.
بنابراین، واکسیناسیون مهم‌ترین سد حفاظتی در برابر این بیماری است و باید پوشش واکسیناسیون در سطح بالایی باقی بماند تا از شیوع و گردش ویروس جلوگیری شود.
در واقع به گفته متخصصین حوزه سلامت، واکسن تنها راه جلوگیری از سرخک است؛ ضرورت واکسن در حالی خودش را نشان می‌دهد که از سه مورد شناسایی شده افراد مبتلا به سرخک در یزد، ۲ نفر از آنها، واکسن سرخک دریافت نکرده بودند و مدت زیادی به خاطر ابتلا به این بیماری در بیمارستان بستری بودند؛ آنقدر که یکی از آنها به علت وخامت حال، در آی سی یو کودکان بستری شد.
در چنین شرایطی، نگرانی‌ها برای مقاومت جامعه در برابر واکسیناسیون این بیماری افزایش پیدا کرده است؛ جامعه‌ای که فکر می‌کند نکند باور‌های ضدواکسن، باعث شکل‌گیری موج گسترده‌ای از این بیماری که سال‌ها برای ریشه‌کن شدنش تلاش انجام شده، شود؟ بدیهی است که این بی‌توجهی باعث افزایش میزان ابتلا به بیماری‌های قابل پیشگیری با واکسن از جمله سرخک می‌شود.
موضوعی که قریب به اتفاق متخصصین حوزه سلامت هم آن را تائید می‌کند و از واکسیناسیون ناقص کشور‌های همسایه به عنوان اصلی‌ترین علت شیوع سرخک در آن کشور‌ها و رسیدنش به کشور ما می‌گویند.
خوب است بدانید که واکسیناسیون کودکان علیه بیماری سرخک، در سنین ۱۲ و ۱۸ ماهگی در مراکز خدمات جامع سلامت، پایگاه‌های سلامت و خانه‌های بهداشت انجام می‌شود؛ اقدامی که یکی از بهترین و موثرترین روش‌های بهداشتی در پیشگیری از بیماری سرخک به شمار می‌رود.
