پارفنوف با پنج زخم شدید از جبهه بازگشت. بازوی او تقریباً بی حرکت بود و دو ترکش در سرش قرار داشت، اما با این وجود مدال طلای المپیک را به دست آورد که تا زمان مرگش یادگاری از جنگ برای او باقی ماند.
این روزها، کشتی گیر و به طور کلی ورزشکاری با کشیدگی عضلانی از رقابت کنار می‌کشد، اما برای آن نسل از ورزشکاران، این طور نبود.
آناتولی پارفنوف در ۱۷ نوامبر ۱۹۲۵ در روستای دوورنیکوو در نزدیکی مسکو به دنیا آمد و در نوجوانی در یک کارخانه بافندگی کار می‌کرد. وقتی ۱۶ ساله بود، جنگ جهانی شد و او دو سال به سن خودش اضافه کرد و داوطلبانه به جبهه رفت.
سه روز زیر شلیک خمپاره توپخانه آلمانی‌ها قرار داشت و زخمی شد. مفصل آرنج او تا پایان عمر عملا خم نشد. در این جهنم، پارفنوف به طور معجزه آسایی زنده ماند. با رسیدن نیرو‌های کمکی، او به بیمارستان فرستاده شد و جان سالم به در برد.
در سال ۱۹۴۴ دوباره مجروح شد و ضربه شدید مغزی به او وارد شد و سه ترکش به سرش برخورد کرد. دکتر یکی از ترکش‌ها را بیرون آورد، اما دو ترکش دیگر خیلی عمیق فرو رفت و تا آخر عمر در سرش باقی ماند.
پس از جنگ به روستای زادگاهش بازگشت و دوباره در کارخانه بافندگی مشغول به کار شد. در سال ۱۹۵۱ برای تماشای فوتبال در استادیوم دینامو به مسکو رفت. اما مسابقه لغو شد و آناتولی که کاری نداشت راهی سالن کشتی شد.
مربیان از دیدن غول دو متری با ماهیچه‌های تنومند شگفت زده شدند. وقتی از او خواسته شد تا هالتر تقریباً صد کیلویی را بلند کند، پارفنوف به سادگی آن را بلند کرد. بدین ترتیب در ۲۵ سالگی ورزش کشتی را شروع کرد.
سه سال بعد، او در دسته سنگین وزن قهرمان اتحاد جماهیر شوروی شد. رقبای او یوهانس کوتکاس استونیایی قهرمان المپیک ۱۹۵۲ و قهرمان جهان در سال ۱۹۵۵ و الکساندر مازور بودند. او در ادامه جواز حضور در المپیک ۱۹۵۶ را به دست آورد و در آنجا در مبارزه سرنوشت ساز ویلفرد دیتریش آلمانی را در فینال شکست داد و به مدال طلا دست یافت.
پس از قهرمانی در المپیک، پارفنوف موفق به کسب یک قهرمانی دیگر برای اتحاد جماهیر شوروی شد و به کار خود پایان داد و مربی شد.
مشهورترین شاگرد او نیکولای بالبوشین قهرمان المپیک ۱۹۷۶ و قهرمان پنج دوره جهان است.
