متن سخنرانی امروز محمدباقر قالیباف در دانشگاه ارتباطات و اطلاعات ونزوئلا به شرح زیر است:
«ریاست محترم دانشگاه، اعضای محترم هیات علمی
خواهران و برادران عزیز، جوانان، دانشجویان و مهمانان گرامی
برای من مایه‌ی افتخار است که در جمع شما مردم عزیز ونزوئلا حضوردارم. این کشور زیبا انقلابی و مقاوم برای ما ایرانیان، تنها یک نامِ جغرافیایی نیست؛ بلکه نمادیست از استقامت، عزت و ایستادگی یک ملت در برابر فشار‌های نظام سلطه.
همین جا از همه رهبران انقلابی آمریکای لاتین بویژه ونزوئلا مانند سیمون بولیوار هوگو چاوز و خوزه مارتی با احترام یاد میکنم.
من از کشوری آمده‌ام که ۴۷ سال پیش در میانه هیاهوی قدرت‌های بزرگ و در دل یکی از حساس‌ترین مناطق جهان، تصمیم گرفت آزادباشد؛ شعار مردم ما «نه شرقی و نه غربی، استقلال و آزادی» بود. نه تسلیم آمریکا شدیم و نه خود را به ابرقدرت دیگری وابسته کردیم.
انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹ صرفا یک انقلاب سیاسی نبود، بلکه تحولی تمدنی بود. انقلابی فرهنگی، اجتماعی، و مردمی که خواست ملت ما از زیر خاکستر سرکوب و سانسور به صحنه آورد و به جهان نشان داد که ملت‌ها اگر بخواهند، می‌توانند قدرت‌های بزرگ را به عقب‌نشینی وادار کنند.
در آن زمان، همه چیز علیه ملت ایران بود. شاهِ آمریکایی، ساواکِ خشنِ شکنجه گر. رسانه‌های یک‌طرفه اقتصاد وابسته و ذهن‌هایی گه گمان می‌کردند بدون آمریکا، زندگی ممکن نیست. اما یک چیز در مردم ایران زنده شد و آن اراده‌ی تغییر بود.
ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیرو ما به انفسهم
انقلاب اسلامی با شعار «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» آغازشد؛ سه کلمه‌ای که امروز هم پایه‌های هویتِ سیاسی ما راتشکیل می‌دهند.
در طول این چهار دهه، روز‌های آسانی نداشتیم. تحریم شدیم، تهدید و ترور شدیم، جنگ به ما تحمیل شد، و بار‌ها خواستند صدای‌مان راخاموش کنند. اما هر بار، ملت بر اساس عقلانیت مبتنی بر باور به منافعملی و عزت ملی ایستادو هربار قوی‌تر از قبل در چالش زا نظام استکبارجهانی قدم به جلو گذاشت و این همان درسی است که امروز می‌توانیم با شما جوانان در میان بگذاریم. قدرت واقعی در اراده‌ی ملت‌هاست نه در زرادخانه‌ها و تحریم‌ها.
همان‌طور که انقلاب اسلامی ایران با تکیه بر مردم شکل گرفت، و خودباوری ملی ایجاد کرد. امروز هم با اتکا به دانشمندان جوان، کارآفرینان نوآور و نخبگان خود در حوزه‌های پزشکی، فناوری، انرژی صنایع دفاعی بیونانو و صنعت هسته‌ای، هوافضا به پیشرفت‌های بزرگ دست یافته است.
ما آموخته‌ایم که اقتدار واقعی، از دل مردم برمی‌خیزد نه از بیرون مرز‌ها و در این مسیر، جوانان نقشی اساسی دارند. همان‌طور که در روز‌های انقلاب، دانشجویان ایرانی پیش‌قراول حرکت ملت بودند، امروز نیزپیشرفت کشور ما بدست جوانانی رقم می‌خوردکه در دانشگاه‌های بومی باتوجه به ظرفیت‌های داخلی دست به نوآوری زده‌اند.
خواهران و برادران!
ملت‌های ما، ایران و ونزوئلا شباهت‌های زیادی دارند. ما هر دو قربانی رسانه‌هایی هستیم که تصویر ملتمان را وارونه نشان می‌دهند، ما هر دو با اقتصاد تحریم‌شده دست و پنجه نرم کرده‌ایم و ما هر دو می‌دانیم چه بهایی باید برای استقلال پرداخت.
اما امروز زمان آن است که یکدیگر را بهتر بشناسیم، از تجربه‌هایمان بیاموزیم و آینده را مشترکا بسازیم. دنیا باید بداند که جوانان کشور‌های جنوب، خواب نیستند؛ بیدارند، مطالبه‌گرند و خواهان نظمی نوین هستند؛ نظمی که در آن صدای حقیقت خاموش نشود، نظمی که در آن دلار، معیار حق و باطل نباشد.
ما ملت‌ها، با وجود فاصله‌ی جغرافیایی، درد‌های مشترک و آرمان‌های مشترک داریم؛ آرمان آزادی، عدالت، مبارزه با تحقیر و ساختن جهانی که در آن صدای ملت مظلوم و کشور‌هایی که به دلیل استعمار تاریخی ازتاریخ پیشرفت عقب نگه داشته شده‌اند هم شنیده شود. اما امروز، درکنار این تجربه‌های گذشته، جهان ما با یک نقطه‌ی عطف تاریخی مواجه است. ما در حال عبور از نظم جهانیِ کهنه، مبتنی بر سلطه‌طلبی وتک‌قطبی‌گری هستیم. دیگر دوران تک‌قدرتی گذشته است.
رهبر حکیم کشور ما حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با نگاهی هوشمندانه به تحولات بین‌المللی، بار‌ها تأکید کرده‌اند «نظام جهانی درحال پوست‌اندازیست. نظم آینده، نظمی خواهد بود که در آن ملت‌ها و قدرت‌های مستقل، نقش‌آفرین خواهند بود نه صرفا پیرو یا تابع.»
این تحولات، فرصت و مسئولیت جدیدی برای ملت‌های مستقل فراهم کرده است.
ایران و ونزوئلا دو کشور با سابقه‌ی روشنِ مقاومت و استقلال‌طلبی، باید دراین نظمِ جدید بعنوان صدای ملت‌های استقلال طلبکه باتکیه به توان داخلی با تحریم و سانسور و فشار مقابله کرده‌اند، نقشی فعال ایفا کنند.
ما در این مقطع حساس از تاریخ باید در تدوین قواعد این نظم جدید، شراکت راهبردی، تعامل نخبگانی، همبستگی فرهنگی و هم افزایی اقتصادی داشته باشیم و اجازه ندهیم در نظم جدید کشور‌های استقلال‌خواه تابع بی، چون و چرایِ نظامِ سلطه باشند.
دوستان عزیز، آنچه امروز شاهد آن هستیم، فقط پایان یک دوره‌ی سیاسی نیست؛ بلکه پایان یک هژمونی است. هژمونی آمریکا که برای دهه‌ها بر اقتصاد، رسانه، سیاست و حتی سبک زندگیِ جهان سلطه داشت، امروز دچار فرسایش درونی شده است. با روی کار آمدن دولت جدید آمریکا این افول از یک روند تدریجی به یک شتاب تاریخی تبدیل شد.
امروز نه‌تنها در صحنه‌ی جهانی بلکه در درون خودِ ایالات متحده، پایه‌هایِ مشروعیتِ آمریکا سست شده است تضعیف شدید جهان-روابودن دلار، تبدیل شکاف‌های اجتماعی به قطبی شدگی‌های شدید، تحقیر متحدان سنتی، بی اعتبار کردن ساختار‌های بین‌المللی و بی‌ثباتی سیاست خارجی، تنها بخشی از نشانه‌های این افول است.
جنگ اوکراین، خروج فاجعه‌بار از افغانستان، بن‌بست در مقابله با چین و شکست در مهار مقاومت در خاورمیانه و بحران موجودیت رژیمصهیونیستی، همگی دیگر مؤید‌های پایانِ هژمونی آمریکاست. اما این افول یک هشدار نیست؛ بلکه یک فرصت برای ملت‌های مستقل و آزاده است. فرصت برای آن‌که با تکیه بر اتحاد، برادری و استقلال، نقشه جهانی را بازتعریف کنند. در همین مسیر بود که یکی از فرزندان بزرگ ملت ایران، حاج قاسم سلیمانی، به یک نماد جهانی از مقاومت تبدیل شد.
سپهبد سلیمانی فقط یک فرمانده‌ی نظامی نبود؛ او تبلور حکمت، شجاعت و ایستادگی در برابر سلطه‌گریِ جهانی بود. در روز‌هایی که تروریسم در منطقه‌ی غرب آسیا جولان می‌داد و آمریکا ومتحدانش، به جای مقابله با آن، از آن بهره‌برداری سیاسی می‌کردند، این شهیدسلیمانی بود که در کنار مردم عراق، سوریه، لبنان و دیگرملت‌های منطقه ایستاد و امنیت را نه از بیرون بلکه از درون ملت‌ها بازسازی کرد. او نشان داد که برای دفاع از مظلوم، نیازی به شورای امنیت نیست، نیاز به انسان‌های مسئول و شجاع است و امروز نام او در دل مردم منطقه جاودانه است، چون نه برای قدرت، بلکه برای حقیقت جنگید.
از نگاه جوانان کشور‌های آمریکای لاتین نیز، شهید سلیمانی تنها یک سردار شرقی نبود، او نماد جهانی انسان مقاوم در برابرسلطه‌گری و ستم گری علیه ملت‌های مستضعف و آزاده بود. او به ما آموخت که وقتی به مردم تکیه کنی، شکست‌ناپذیری.
دوستان عزیز، ما امروز در جایگاهی هستیم که باید با تکیه بر تجربه‌های مقاومت، برادری و ایستادگی، آینده‌ای نو بسازیم. آینده‌ای که در آن، رسانه‌ها یک‌طرفه نباشند، سیاست مبتنی بر تهدیدنباشد وجوانان، تصمیم‌ساز آینده باشند، نه تماشاگران صحنه‌های دیپلماسی پشت در‌های بسته.
دانشگاه‌های ما، نخبگان ما، جوانان ما، باید شبکه‌ای از ملت‌های مستقل ایجاد کنند. باید با هم گفت‌و‌گو کنیم، با هم کار کنیم و در کنار هم آینده را بسازیم.
بگذارید تاکید کنم، همان هدفی که امام خمینی برای انقلاب ما تعیین کرد، امروز نیز می‌تواند الهام‌بخش ما باشد؛ ما می‌خواهیم خودمان باشیم، مستقل و آزاد. زنده باد ملت ایران و زنده باد ملت ونزوئلا. زنده باد همه‌ی ملت‌هایی که صدای رسای استقلال خواهی و مبارزه باظلم جهانی هستند.
اجازه دهید در پایان اشاره کنم به غم بزرگی که هر انسان آزاده‌ای درجهان را رنج می‌دهد و آن نسل‌کشی هوشمندانه‌ی مردم مظلوم غزه است. نظام استکبارجهانی به رهبری آمریکا و حمایت جبهه غرب روی جلاد و جنایتکاری را در تاریخ سفید کرده است. آنها به بمباران بیمارستان‌ها و مدارس و منازل مسکونی بسنده نکردند و بیرحمانه‌ترین قحطیِ «انسان ساختِ» تاریخ را رقم زدند.
کثیف‌ترین جنایت بشریت چنان تلخ بوده است که هرانسانی که بویی از انسانیت برده است را به واکنش بازداشته و شرایطی ایجاد کرده است که دولت ها، ملت‌ها و افراد آزاده، سمت درست تاریخ ایستاده‌اند و نسبت به این فاجعه‌ی تاریخی واکنشنشان می‌دهند. رهبر انقلاب ایران در ۲۵ می ۲۰۲۴ نامه‌ای را منتشر کردند و در آن دانشجویان آمریکایی را بخاطروجدان‌های بیدار و شجاعت شان در حمایت از فلسطین تحسین کردند و آنان را اینگونه خطاب کردند «شما اکنون در طرف درست تاریخ -کهدرحال رقم خوردن است- ایستاده‌اید» برهمین اساس جمهوری اسلامی ایران نشانی را باعنوان «سمت درست تاریخ» به افراد فعال در حوزه‌ی دفاع از مردم مظلوم فلسطین اختصاص می‌دهد.
اینجانب از دولت ونزوئلا که سمت درست تاریخ را انتخاب کرد و سال‌ها پیش یعنی در سال ۲۰۰۹ دراعتراض به قتل‌عام مردم غزه قطع روابط جمهوری ونزوئلا با رژیم صهیونیستی را اعلام نمود، تشکر میکنم و به نمایندگی از ملت ایران نشان درست تاریخ را در اینجا به دو نفر از فعالان ونزوئلایی اهدا خواهم کرد.»
