لوکا مودریچ در ماه سپتامبر ۴۰ ساله خواهد شد. او در طول دوران حرفه‌ای‌اش ۹۳۰ بازی انجام داده و موفق به کسب هفت قهرمانی لیگ و شش عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا شده است. او حتی سلطهٔ مسی و رونالدو بر توپ طلا را شکست و پس از رساندن کرواسی به فینال جام جهانی ۲۰۱۸، این جایزه را به دست آورد.
او این روز‌ها به‌ندرت یک بازی کامل ۹۰ دقیقه‌ای انجام می‌دهد، در رقابت‌های جام جهانی باشگاه‌ها حتی یک بازی را از ابتدا شروع نکرد و در بازی نیمه‌نهایی برابر پاری سن‌ژرمن که نتیجه‌اش مشخص شده بود، تنها برای وداع با رئال مادرید به زمین آمد؛ اتفاقی تحقیرآمیز برای او. مودریچ می‌توانست پنج سال پیش بازنشسته شود و همچنان یکی از محترم‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال باقی بماند، اما با نگاه به جام جهانی تابستان آینده، تصمیم گرفت پس از پایان قراردادش با رئال مادرید، به میلان بپیوندد.
این انتقال فقط برای مودریچ اهمیت ندارد؛ بلکه جایگاه سری آ را به‌عنوان خانهٔ بی‌چون‌وچرای ستارگان پا به سن گذاشته (و بااستعداد) تثبیت می‌کند. کوین دی‌بروینه ۳۴ ساله پس از جدایی از سیتی فصل آینده پیراهن ناپولی را به تن خواهد کرد؛ در حالی که فرانچسکو آچربی ۳۷ ساله و هنریک مخیتاریان ۳۶ ساله همچنان در اینتر بازی می‌کنند و مارتن دِرون ۳۴ ساله نبض خط میانی آتالانتا را در دست دارد و خوان کوادرادو ۳۷ ساله در کناره‌های زمین حضور دارد. میانگین سنی بازیکنان سری آ، چهارده ماه بیشتر از میانگین بازیکنان ۳۱ لیگ برتر اروپا است.
فوتبال در سال‌های اخیر بیش از پیش به بازیِ جوان‌تر‌ها تبدیل شده است. شواهد فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد شدت پرس در فوتبال مدرن باعث شده بازیکنان زودتر به اوج برسند. طی دههٔ گذشته، تعداد بازیکنان ۲۳ ساله و جوان‌تر که بیش از ۹۰۰ دقیقه در لیگ برتر انگلیس بازی کرده‌اند، ۳۲ درصد افزایش یافته است. در عین حال، تمام برندگان توپ طلا از زمان کاکا در سال ۲۰۰۷ تاکنون، هنوز در حال بازی هستند.
این وضعیت احتمالاً حاصلِ دو عامل است. از یک‌سو، آمادگی جسمانی بازیکنان هیچ‌گاه به اندازهٔ امروز در این سطح نبوده است. فوتبالیست‌ها زندگی سالم‌تری دارند؛ رژیم غذایی آنها با دقت بیشتری کنترل می‌شود و دانش تغذیه و بازیابی بدن به‌مراتب پیشرفته‌تر شده است. خطا‌های شدید و تکل‌های خشن به حداقل رسیده‌اند؛ و حتی اگر این مزیت با فشار طاقت‌فرسای فوتبال امروزی جبران شود، پزشکی ورزشی مدرن باعث شده شکستگی پا یا پارگی رباط صلیبی دیگر مثل گذشته پایان کار یک بازیکن نباشد.
از سوی دیگر، اکنون مجموعه‌ای از لیگ‌های خارج از حلقهٔ نخبگان فوتبال به وجود آمده‌اند که خواهان ستارگان بزرگ هستند و توانایی پرداخت دستمزد‌های بالا را نیز دارند؛ لیگ‌هایی که سطح بازی در آنها معقول است، اما به اندازهٔ لیگ برتر انگلیس پرفشار و طاقت‌فرسا نیست. لیونل مسی و کریستیانو رونالدو از دستمزد‌ها و توجه رسانه‌ای در آمریکا و عربستان بهره‌مند می‌شوند، در حالی که لیگ حرفه‌ای آمریکا (ام‌ال‌اس) و لیگ حرفه‌ای عربستان نیز از شهرت و اعتبار آنها سود می‌برند. این دو لیگ اولین نمونه‌های جذب ستارگان در سال‌های پایانی دوران حرفه‌ای نیستند، اما شاید بتوان گفت اکنون از همیشه تثبیت‌شده‌تر، پررنگ‌تر و جذاب‌تر ظاهر شده‌اند؛ و این ما را می‌رساند به سری‌آ؛ لیگی که اگرچه همچنان بسیار بالاتر از‌ام‌ال‌اس یا لیگ عربستان سعودی قرار دارد، اما به‌وضوح فاصله زیادی با دوران طلایی خود در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۹۰ گرفته است. این لیگ پر از ستاره‌های فوتبال است، اما ستاره‌هایی که چند سال از دوران اوجشان گذشته‌اند.
هر لیگی احتمالاً دوست دارد از نظر مالی دست بالا را داشته باشد، اما نداشتن چنین برتری‌ای لزوماً مشکلی ایجاد نمی‌کند- یا دست‌کم نباید بکند. با توجه به اینکه اقتصاد فوتبال هر روز بیشتر طبقاتی و چندلایه می‌شود، هر لیگ باید جایگاه خاص خود را پیدا کند.
هرچند برخلاف میل باطنی‌اش، چون باشگاه‌ها احتمالاً اگر مجبور نبودند، به استفاده از VAR رأی می‌دادند- به خاطر «اصالتش» شناخته شده؛ با فرهنگ پرشور اولترا‌ها و حال‌و‌هوای نوستالژیک. آلمان خانهٔ مربیان جوان و جاه‌طلب با آیپد در دست و مدل‌های تازهٔ پرس است. اسپانیا ال‌کلاسیکو را دارد و فرانسه پاری سن‌ژرمن را. ایتالیا، اما باید با این واقعیت کنار بیاید که دیگر قدرت مسلط فوتبال اروپا نیست.
در میان ۱۰ باشگاه ثروتمند جهان، هیچ تیم ایتالیایی‌ای دیده نمی‌شود. اگرچه یوونتوس و اینتر هر کدام از آن زمان تاکنون در فینال لیگ قهرمانان شکست خورده‌اند، اما هیچ تیمی از سری آ از سال ۲۰۱۰- که اینتر قهرمان شد- نتوانسته این جام را ببرد.
