دانشمندان به تازگی ارتباطی قابل توجه میان سندرم متابولیک و بیماری پارکینسون، دومین اختلال عصبی شایع در سالمندان، یافته‌اند. این کشف می‌تواند گام مهمی در مسیر پیشگیری و مدیریت پارکینسون باشد. سندرم متابولیک که شامل مشکلاتی نظیر چربی اضافی شکم، فشار خون بالا، قند خون بالا و کلسترول غیرطبیعی است، پیش از این به عنوان عامل افزایش دهنده خطر بیماری‌های قلبی، سکته مغزی و دیابت نوع ۲ شناخته شده بود.
ویلی شو، استاد اپیدمیولوژی سالمندان در موسسه کارولینسکا سوئد، بر اهمیت این یافته‌ها تاکید کرده است: “بیماری پارکینسون، پس از آلزایمر، شایع‌ترین اختلال عصبی در میان بزرگسالان مسن است و سندرم متابولیک تقریباً از هر چهار بزرگسال، یک نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و بسیار قابل اصلاح است. یافته‌های ما نشان می‌دهد که سندرم متابولیک ممکن است یک عامل خطر قابل اصلاح برای بیماری پارکینسون باشد. “
برای این مطالعه، محققان داده‌های بیش از ۴۶۷ هزار شرکت‌کننده از بیوبانک بریتانیا را تحلیل کردند. نتایج حیرت‌انگیز بود؛ تقریباً ۳۸ درصد از شرکت‌کنندگان به سندرم متابولیک مبتلا بودند. در طول یک دوره نظارت ۱۵ ساله، بیش از ۳۲۰۰ نفر به بیماری پارکینسون دچار شدند.
تحقیقات نشان داد که افراد مبتلا به سندرم متابولیک حدود ۴۰ درصد بیشتر از سایرین در معرض ابتلا به پارکینسون قرار داشتند. این نتایج با ترکیب داده‌های هشت مطالعه قبلی، که شامل حدود ۲۵ میلیون نفر و بیش از ۹۸۵۰۰ مورد پارکینسون بود، نیز تأیید شد. در این متاآنالیز، افزایش ۲۹ درصدی خطر ابتلا به پارکینسون در افراد مبتلا به سندرم متابولیک مشاهده شد.
پروفسور شو افزود: “ما همچنین دریافتیم که خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در افرادی که هم سندرم متابولیک و هم استعداد ژنتیکی برای این بیماری داشتند، به مراتب بیشتر است. این موضوع نشان می‌دهد که حفظ سلامت متابولیک ممکن است به ویژه برای افرادی که دارای ژن‌هایی هستند که خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد، حیاتی باشد. “
بیماری پارکینسون زمانی بروز می‌کند که توانایی بدن در تولید دوپامین، یک انتقال‌دهنده عصبی شیمیایی، دچار اختلال یا از بین برود. کمبود دوپامین منجر به مشکلات حرکتی مرتبط با این بیماری می‌شود. محققان بر این باورند که مشکلات سلامتی مرتبط با سندرم متابولیک ممکن است روند تولید دوپامین را مختل کند. همچنین، فشار خون و کلسترول بالا می‌توانند به رگ‌های خونی ریز در مغز آسیب رسانده و در بروز پارکینسون نقش داشته باشند.
این یافته‌ها امیدبخش هستند؛ زیرا سندرم متابولیک، برخلاف بسیاری از عوامل خطر، قابل کنترل و اصلاح است. شو در پایان تصریح کرد: “مطالعات آینده برای بررسی اینکه آیا تلاش برای کنترل سندرم متابولیک می‌تواند به پیشگیری از بیماری پارکینسون کمک کند، ضروری است. ” این پژوهش، راه را برای مداخلات پیشگیرانه جدید در مبارزه با پارکینسون هموار می‌سازد.
