به گزارش حرف اضافه به نقل از خراسان، کار سخت در شرایط ناکافی بودن حقوق و مزایا، مطالبات چند ماهه و البته کمبود جدی تعداد پرستار در مقایسه با استانداردهای جهانی، شرایط را برای سپیدپوشان سخت کرده است. با وجود پرداخت بخشی از مطالبات آن ها طبق گفته رئیس سازمان نظام پرستاری، تازه معوقات به ۶ ماه رسیده است
تصورش هم سخت است که چون پرستار نداریم، پس فلان بخش بیمارستان را تعطیل کنیم؛ نه این که اکنون چنین مسئله ای اتفاق افتاده است اما روز گذشته رئیس سازمان نظام پرستاری درباره احتمال بروز آن هشدار داده و گفته است: «اگر به مشکلات و مسائل موجود در حوزه پرستاری توجه نکنیم، به نظر می‌رسد که سال آینده ممکن است سال سخت‌تری از امسال باشد، نه فقط برای پرستاران، بلکه برای مدیریت کل نظام سلامت. مشکلاتی که امروز مطرح می‌شود در حقیقت مشکلات کلی نظام سلامت خواهد بود زیرا ما نمی‌توانیم پرستارهای خوبی جذب کنیم و آن ها را نگه‌داریم و به تدریج نیروهای خوب‌مان را از دست می‌دهیم. اکنون خطر تعطیلی برخی از بخش‌های بیمارستانی به دلیل کمبود نیرو وجود دارد.»
معوقات از ۹ ماه به ۶ ماه رسید
موضوع مطالبات پرستاران از سال های خیلی قبل، نقل تمامی محافل و گزارش های رسانه ای است. احمد نجاتیان، رئیس سازمان نظام پرستاری می گوید: بخش عمده‌ای از تعرفه خدمات پرستاری که مربوط به خدمات بستری است، باید توسط بیمه‌ها پرداخت شود و بخشی نیز توسط بیماران پرداخت می‌شود. بیمه‌ها در کشور ما موظف هستند که در کمتر از دو ماه بدهی مراکز دانشگاهی را تسویه کنند. معوقات زیادی در کشور وجود دارد که تنها محدود به پرداخت پرسنل نیست، بلکه در حوزه دارو و تجهیزات نیز مشکلاتی وجود دارد. در ابتدای دولت چهاردهم، متوسط ۹ ماه عقب‌ماندگی در پرداخت کارانه‌ها وجود داشت واگر در این دو سه روز پایانی سال، تعرفه دیگری واریز شود، به نظر می‌رسد که میانگین معوقات به ۶ ماه برسد.
در همین حال دو روز قبل به نقل از احمد نجاتیان، رئیس کل سازمان پرستاری، آمده است: «معوقات پرستاران به بیش از ۷ ماه می‌رسد، نکته این است که برخی از دانشگاه‌های علوم پزشکی قول داده‌اند که در روزهای باقی مانده اسفند، حداقل ۲ ماه از معوقات پرستاران را پرداخت کنند که با این حساب هنوز ۵ ماه به پرستاران بدهکارند.»
این حقوق های ناچیز
حال که از معوقات و بدهی دولت به پرستاران می گوییم، شاید این پرسش هم مطرح باشد که اصلا حقوق پرستاران چقدر است؟
شریفی مقدم دبیرکل خانه پرستار ایران این طور می گوید: حقوق و دستمزد پرستاران ماهانه ۱۵ تا ۱۶ میلیون تومان است، دستمزدی که حتی برای پرستاران مجرد هم کم است. اگر دیروز آقایان پرستار، برای تامین مخارج زندگی و اجاره‌بهای خانه در دو بیمارستان کار می‌کردند و خانم‌های پرستار در یک بیمارستان، امروز شرایط به شکلی شده است که آقایان در سه بیمارستان و سه شیفت و خانم‌ها در دو بیمارستان و دو شیفت کار می‌کنند و بدتر این است که با قانون جدید مالیات، برای مجموع حقوق پرستاران که به عنوان مثال ۳۰ میلیون تومان می‌شود، مالیات ۱۰ تا ۱۵ درصدی هم تعلق می‌گیرد، این در حالی است که طبق قانون، پزشکان تنها ۱۰ درصد از حقوق و دستمزد خود را مالیات پرداخت می‌کنند، برای هر میزان حقوقی که دریافت می‌کنند.
عزمی برای اجرای کامل قانون تعرفه گذاری نیست
از سال ۱۳۷۶ که قانون تعرفه گذاری پرستاران مصوب شد، تا امروز همواره موضوع اجرای آن با چالش کمبود بودجه مواجه بوده است. رهبر معظم انقلاب، آذرماه ۱۳۹۹ نیز در این باره سخن گفتند و تاکید کردند: «یکی از کارهای لازمی که مسئولان باید انجام دهند، اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاران است که مدت‌ها قبل تصویب شده اما هنوز اجرا نشده است.»
از نظر شریفی مقدم، اجرایی شدن صحیح قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری نیز تا وقتی سیستم مدیریت نظام سلامت به این شکل ادامه داشته باشد، اتفاق نخواهد افتاد. دبیرکل خانه پرستار ایران می‌گوید: «تا زمانی که تعارض منافع در نظام سلامت، وجود داشته باشد، قانون تعرفه‌گذاری پرستاری به‌درستی اجرا نخواهد شد.»
غصه کمبود پرستار هم هست
اگرچه در سال های اخیر، مجوزهای متعددی در خصوص جذب پرستار توسط دولت صادر شده اما کمبود پرستار ظاهرا به این زودی ها به استانداردهای جهانی نمی رسد. سازمان بهداشت جهانی می‌گوید اگر از نرخ کف و زیر حد استاندارد ۳ پرستار به ازای هر هزار نفر جمعیت کمتر باشد، با مرگ و میر بیشتر بیماران مواجه خواهیم بود. این درحالی است که طی سال‌های اخیر ما در این نرخ زیر استاندارد رکورد زدیم و به ازای هر هزار نفر جمعیت، کمتر از ۱.۵ نفر پرستار داریم؛ این یعنی اگر پرستاران فعلی ما حتی خود را در محیط بیمارستانی به آب و آتش هم بزنند، نمی‌توانند حداقل استانداردهای سازمان بهداشت جهانی را در خدمات پرستاری تامین کنند.
انگیزه دارم یا نه؟
شاید با این وضعیت، نخستین پرسشی که مطرح می شود، انگیزه کار است و این که آیا پرستاران برای کار انگیزه لازم را دارا هستند یا نه. دیده بان ایران در این باره به نقل از دبیرکل خانه پرستاری می نویسد: نتیجه اجرایی نشدن مطالبات همیشگی پرستاران اما بروز چند اتفاق مهم در نظام سلامت است که شریفی‌مقدم به آن اشاره می‌کند؛
او می‌گوید: «بی‌توجهی به مطالبات پرستاران، مهاجرت چند هزار پرستار در سال را به همراه دارد، پرستار ما در یک کشور اروپایی، به عنوان مثال ۲ هزار یورو حقوق و دستمزد دریافت می‌کند، حال این که در ایران، ماهانه تنها ۲۰۰ دلار دریافتی دارد.» خانهنشین شدن ۵۰ هزار دانش آموخته پرستاری و بی‌میلی به کار کردن در رشته‌ای که سال‌ها در آن درس خوانده‌اند، از دیگر اثرات بی‌توجهی به مطالبات است. او می‌گوید پرستارانی که در بیمارستان کار می‌کنند هم انگیزه کار کردن را از دست داده‌اند و دود بی‌انگیزگی پرستاران، تنها به چشم مردم و بیماران می‌رود تا خدمات درمانی بی‌کیفیت به بیماران ارائه شود.
