استقلال تهران در فصل جاری لیگ برتر با بحرانی جدی در خط حمله مواجه بوده است.
آبی‌پوشان پایتخت با وجود استفاده از ۶ مهاجم مختلف، عملکردی تاسف‌بار در زمینه گلزنی داشته‌اند و در آستانه ثبت بدترین رکورد تاریخ خود در این زمینه قرار گرفته‌اند.
آمار‌ها نشان می‌دهد تنها ۴ گل از مجموع ۲۱ گل استقلال توسط مهاجمان به ثمر رسیده که این هم از سوی نفراتی مانند مسعود جوما، مهرداد محمدی، محمدرضا آزادی و آرمان رمضانی ثبت شده است. تازه بلانکو و کوجو هم در لیگ گلزنی نکرده‌اند!
این یعنی میانگین گلزنی مهاجمان استقلال تنها ۰.۱۶ گل به ازای هر بازی بوده که آماری بسیار نگران‌کننده محسوب می‌شود. وضعیت گلزنی آبی‌ها در فصل جاری به حدی ناامیدکننده بوده که این تیم را در مسیر ثبت رکوردی بی سابقه قرار داده است. آبی‌پوشان پس از ۲۵ بازی تنها ۲۱ گل به ثمر رسانده‌اند که در مقایسه با ادوار گذشته بسیار ضعیف ارزیابی می‌شود.
برای درک بهتر این بحران کافی است بدانیم استقلال در لیگ بیست و سوم تحت هدایت جواد نکونام با ۳۳ گل بدترین رکورد گلزنی خود را ثبت کرده بود و در سیزدهمین دوره هم تنها ۳۴ گل زده بود و حالا در فصل جاری با ۲۱ گل در ۲۵ بازی، پیش‌بینی می‌شود تنها به ۲۶ گل در پایان فصل برسد.
برای فرار از ثبت این رکورد ننگین، استقلال باید در ۵ بازی باقی‌مانده حداقل ۱۳ گل به ثمر برساند که یعنی میانگین ۲.۶ گل در هر بازی! این در حالی است که با توجه به عملکرد فعلی، چنین چیزی تقریبا غیرممکن به نظر می‌رسد. ریشه‌یابی این بحران نشان می‌دهد عوامل متعددی مانند هماهنگی نداشتن بین خط میانی و حمله، ضعف مفرط در ساخت موقعیت‌های گلزنی، بخت‌آزمایی مداوم در ترکیب مهاجمان و فقدان یک مهاجم کلاسیک و گلزن مطمئن دست به دست هم داده‌اند تا استقلال را به این وضعیت اسفبار دچار کنند.
این بحران هشداری جدی برای مسئولان استقلال محسوب می‌شود. با توجه به تداوم این روند در سه فصل اخیر، به نظر می‌رسد استقلال نیازمند بازنگری اساسی در سیاست‌های جذب و سیستم بازی خود است. بدون اصلاحات ساختاری، بحران فعلی می‌تواند به فاجعه‌ای تبدیل شود که سال‌ها سایه‌اش بر سر این تیم تاریخی باقی بماند و جایگاه آن را در فوتبال ایران بیش از این تنزل دهد.
