متن این پیام به شرح زیر است:
به نام قلم
جای بسی شگفتی است که افزون بر «رنجِ قلم و بیان» و نوشتن‌ها و گفتن‌های نصف و نیمه، فضاهای «گفت وگو» و«مشارکت و همفکری» نیز، در این هنگامه پرتلاطم، نه تنها گرفتار مانع که گاه «مسدود» می‌شوند.
در این میان، برخی حتی همین خانه‌ها، نهادهای مدنی و انجمن‌های صنفی و علمی کم رمق را نیز – به‌منزله پایگاه و محفل‌های گفت‌وگو – برنمی‌تابند. تا جایی که هر از چندگاهی باید با خبر بسته شدن درب یکی از این انجمن‌ها و نهادهای مدنی مواجه باشیم؛ روزی، انجمن صنفی روزنامه‌نگاران و روزی خانه اندیشمندان و یا خانه و انجمنی دیگر. و آنچه باقی می‌ماند جز تاسف، چیزی نیست که نیست.
تلاش برای «حفظ انسجام ملی» هم، گویی عمری بسیار کوتاه داشت و قرار نیست جز این که دری بسته شود؛ گشوده شود. گشایش‌ها مگر جز خیر و مصلحت ملی، چه دستاوردی دارد که با آن سر ناسازگاری داریم؟
ما معلم‌های روزنامه‌نگاری از متولیان امر، به جد می‌خواهیم تا نسبت به این اقدام‌ها – با نگاه خیرخواهانه و وحدت‌بخش – ورود کنند و نگذارند تا صدای نهادهای مدنی و انجمن های علمی و حرفه‌ای، خاموش شود.
این متن به امضای علی اکبرقاضی زاده، بیژن نفیسی، بهروز بهزادی، هادی خانیکی، مهدی فرقانی، سید فرید قاسمی، محمود مختاریان، فریدون صدیقی، یونس شکرخواه، مجید رضاییان و حسن نمکدوست تهرانی رسیده است.
